اتفاق افتاد
مثل اشکی
که چند سال
منتظر افتادنش باشی...
نه ایستگاهی
نه رعد و برقی
نه حتی
موسیقی آرامی
روی سکانس خداحافظی ِ مان
عشق ما
اسب آبی غمگینی بود
که هیچ کس
روی بردنش شرط نمی بست...
 

در پس این کوچه های بن بست جز مشتی خاطرات تلخ نیست...

و دیگر هیچ...

ولی زیاد گشتیم ، بایستی در جای دیگر بدنبال نشان بگردیم..

نگران تنهايي هاي من نباش رفيق !
خيال ميکني غريبه ام، اما اينجا شهر من است.
توي شهر من، پر از کوچه هاي پهن و درختهاي بلنده که ميشه شبها برحسب اتفاق، يکيشون رو کشف کرد و توي تاريکي سري چرخوند و قصرهاي کوچيک و بزرگش رو سياحت کرد.
شهري که ميدونم اگه دير بجنبم، همراه خيليهاي ديگه ، توش گم ميشم و حتي اسمش رو هم فراموش ميکنم.
باکي نيست ...
به حافظه ام و به خاطراتش اعتماد ميکنم تا تحمل تنهاييها و رنگهاي بي قافيه کوچه هاش برام راحتتر بشه.
اما يک روز، شايد يک نفرين ... يا نه ...
نفرين، تفريحي بيش نيست براي خيالي خميري
شايد يک نخواستن...
آره ... 
يک نخواستن ، هيولاهايي ساختند که حالا کابوس شبهاي رخوت و خستگي من شده. هيولاهايي که از ديدن زخمهاي يکديگر و ناکار کردن و جويدن همديگر سيرايي ندارند.
شايد زندگي تا بوده واقعا همين بوده. با همه ديوها و هيولاهايش که حالا انگار از قصه ها دلزده شده اند.
همه چيز انگار از يک نخواستن ميايد.
نخواستن براي بيرون رفتن از اين شهرفرنگ که ديوارهاي طلايي و قشنگش، روزي برق و جلايي داشت و حالا ديوارهاي قهوه اي و زنگار گرفته، همه طرف ، باقي مانده و اندک چشماني که انتظار ديدن چهره اي از دريچه هاي اين شهر فرنگ را با تمام عمرشان تاخت ميزنند.
ميگويند ... شهرفرنگي، در گوشه اي از همين شهر، برج ميسازد و به اسم قصر ميفروشد به من و شما.
بايد تا اسم شهرم فراموش نشده...
بايد با تمام خورده اراده هاي باقيمانده ...
بايد راهي به دريچه هاي اين شهرفرنگ پيدا کنم تا پيش از پرواز، نگاهي از بيرون به اين شهر بيندازم تا لااقل تمام خاطراتم را با مردمان اين شهر مرور کرده باشم.
خب... خدا را شکر ديگر غمي نيست.... همه چيز بر وفق مراد است و خوب.

گفتم که ...

نگران تنهاييهاي من نباش، رفيق !

رفتن را بارها نوشته ام

حرفهایش را کنار هم چیدم و تنها صدای قدمها بود که ذهنم را وسوسه میکرد

ارام رفتن را دوست دارم مثل ارام فراموش شدن

چقدر برای رسیدن عجول بودم

اما

اینک اینجا ایستاده ام و هیچ لحظه ای مرا به ثانیه رسیدن نمیرساند

شاید سهم من از زندگی یان بود رفتن و رفتن و نرسیدن

باز هم خوب است که واژه هایم تعبیر رسیدن را به یاد می اورد

خوب است که لحظه هایم رنگ فراموشی نگرفته است

خوب است که رفتنم در ذهن خودم می ماند

صدای قدم ها چه خوب لمس میکند سراسر ذهنم را

رفتم ولی نگو او وفا نداشت

راهی بجز گریز برایم نمانده بود

 هنوز يادم هست ؛
 روزهايي که نعره ها و داد و بيدادهايم را گوش شنوايي نبود.

پاسخ، نيشخندي بود که کاش ، 

لااقل  از روي عادت نبود.
 حالا گاهي گوشها براي شنيدن کوچکترين

نجواهايي که در دلم ميچرخند، تيز ميشوند تا بلکه

سوژه تفريح امروز صاحبانشان باشند.
 هنوز روي خيلي از ديوارهاي کوچه هاي خلوت و قديمي خيابان حافظ، به دنبال رد و اثر مشتهايم ميگردم.  

(نشانيشان را از ته سيگارهاي آشنا ميشناسم) 
 هنوز لابلاي کتابهاي نوجواني، دستنوشته هاي کودکي

روي کاغذهاي کاهي و ناسور و زردشده،

خاک ميخورند و براي سراغ گرفتنشان، حوصله نيست.
 اين روزها، صداي داد و فريادي نيست تا بگويي ياغي و عاصي شده اي.
 تا بگويم اينها از عصيان نيست که از عقيده است. عقيده هايي که نميخواستم عقده شوند.
 قرارمان اين نبود... اما...
مختصر انگيزه اي آمده که تا حرام نشده بايد آنرا به کاري زد.
بقيه اش با خداي تو.

سفره اي که پهن شد، اينبار خالي از دلتنگي بود.
فقط... بوي گلاب بود و گلهاي بي ريشه و درحال مرگ.
بين آنهمه سکوت، مرور يک خط از قصه هاي تو براي گفتن تمام خاطراتم بس بود.
راستش را بخواهي... قصد ديدار، هرچه بود از نياز بود... به خداي بزرگ تو.
و تو چه صادقانه هرچه مرهم داشتي، رو کردي وقتي ديدي از نشان دادن زخمهايم شرم دارم.
حالا تمام غرور من از با تو بودن اين است که از پشت پنجره اي که تو باز کردي، گاهي خداي

تو را ميبينم که ساده و صبور، آب و خاک و هوا را نوازش ميکند و تو آنطرفتر،

درسايه

يک درخت، آوازهاي خدا را زمزمه ميکني.

در کـاوش پـیـاپـی لـب هـا و دسـت هـاسـت

کـاین نـقـش آدمـی

بـه لـوحـه ی زمـان

جـاویـد مـی شـود

ایـن ذرّه ذرّه گـرمـی خـامـوش وارِ مـا

یـک روز بـی گـمـان

سـر مـی زند ز جـایی و خـورشـیـد مـی شـود.

تـا دوسـت داریـم

تـا دوسـت دارمـت

تـا اشـک مـا بـه گـونـه یِ هـم مـی چـکـد ز مـهـر

تـا هست در زمـانـه یـکـی جـانِ دوستـدار

کـی مـرگ می تـوانـد

نـام مـرا بـرویـد از یـاد روزگـار؟

بـسـیـار گـل کـه از کـفِ مـن بـرده اسـت بـاد

امـا مـن غـمـیـن

گـل هـای یـادِ کس را پـرپـر نـمـی کـنـم

مـن مـرگِ هـیـچ عـزیـزی را

بـاور نـمـی کـنـم

مـی ریـزد عـاقـبـت

یـک روز بـرگِ مـن

یـک روز چـشـم مـن هـم در خـواب مـی شـود

زیـر خـواب چـشـم هـیـچ کـسـی را گـریـز نـیـسـت ...

امـا درون بـاغ

هـمـواره عـطـرِ بـاورِ مـن در هـوا پُـر اسـت.

  امان از این تنهایی

ای صد داد از غم تنهایی

کجایی ای عشق رویایی

که صد داد از این جدایی

مرغان همه جستند از این دریای طوفانی

من ماندم به عشق تو

در این گرداب تنهایی

منم و رویای یک عشق خیالی

در این کوچه سرد و پر ز تنهایی

مرغان همه به وقت رفتن گفتند بیا

چرا که تو دگر باز نمی آیی

نرفتم و ماندم در این رویای خیس و بارانی

چون می دانم می آیی یک روز، ز افق روشنایی

دیشب در خلوت تنهاییم آهسته بی تو گریستم ...

کاش صدای هق هق گریه ام را باد به تو می رساند ...

تا بدانی " بی تو " چه می کشم

کاش قاصدک به تو می گفت

این پیغام را می رساند که امید و آرزوهایم

بی تو آهسته آهسته در حال فرو ریختن است ...

بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟

دستهایم تا ابد تنهاست، می دانی؟

آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو

زیستن یک لحظه هم، بی جاست، می دانی؟

تو ، خودت را هدیه ام کردی ، ولی من هم

شعرهایم را که بی پرواست ، می دانی؟

هر چه می خواهیم "آری" از همین امروز

از همین امروز ، مال ماست می دانی؟

گرچه من، یک عمر همزاد عطش بودم

روح تو ، هم سایه دریاست، می دانی؟

" دوستت دارم "  همین  این راز پنهانی

از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟

عشق من ! بی هیچ تردیدی بمان با من

عشق یک مفهوم بی " اما " ست ، می دانی؟

سلام بر معشوق              

                    كه چهره اش قمروچشم او ستاره اوست

                    سلام بر عشق

                    كه قطره قطره اشك شبانه ، چاره اوست

                    به چشم يار سلام

                    كه سوز نگاه وي وشراره اوست

                    سلام من به سپهر

                    كه زينت شب ما ابر پاره پاره اوست

                    به شب سلام

                    كه هر ستاره درخشتده گوشواره اوست

                     سلام بر شبنم 

                     كه غنچه بستر وگلبرگ گاهواره اوست

                      سلام برمادر

                      كه ديده همگان عاشق نظاره اوست

                       به كردگار سلام

                       كه خلق آدم وعالم به يك اشاره اوست