کلام عشق
کلام عشق !
تا آمدم بگم تابانتر از خورشید نیست وقتی چشمان تو را دیدم منصرف شدم
تا آمدم بگم دریا بسیار پهناور است وقتی دل عاشق تو را دیدم منصرف شدم
تا آمدم بگم زندگی زیباست تو را دیدم زندگی زیباتر شد .
تا آمدم بگویم ((من)) وقتی تو را دیدم ((ما)) جایگزین کلامم شد.
اگر ابرها باریدن را فراموش کنند ،اگر چشمها گریستن را فراموش کنند ، اگر لبها خندیدن را فراموش کنند ،اگر قلبها دوست داشتن را فراموش کنند ،من هرگز تو را فراموش نمیکنم .روزی تو را فراموش میکنم که مرگم فرا رسد!
گویند در آسمان فرشتگانی بودند که سرنوشت آدمیان را با جوهر طلایی و قلم نقره ای بر پیشانی شان مینوشتند .نوبت به ما که رسید جوهر طلایی ریخت و قلم نقره ای شکست ،برای ما با ذغال سیاه نوشتند.
تو آمدی ز دورها و دورها ز سرزمین عطرها و نورها ،نشانده ای مرا اکنون به زرورقی ز عاجها و زابرها و ز بلورها . مرا ببر امید دلنواز من ، ببر به شهر شعرها و شورها .
اگر دوستیها و ناکامیها دلم را سوزنده و اشکم را جاری سازند ، اگر پیچ و تاب زندگی مرا به قعر دریای یاس و نا امیدی پرتاب کنند ،اگر مرا مانند بلبلی در قفس زندانی نموده و از دیدن عشقم باز داراند ،باز دست از دوستی و محبت تو نخواهم کشید و همیشه دوستت خواهم داشت.
شب مستی را بهانه کردم تا صبح گریستم تا کسی نداند من عاشق کیستم
هرگز ندیدم بر لبی لبخنده زیبای تو را هرگز نمیگیرد کسی در قلبم جای تو را
نمیدانی :بغضی گلویم را گرفته که مهیب ترین رعد و برق ها و سخت ترین باران ها هم نمی توانند آن را بشکنند ،امّا تو ای زیبای من با کوچکترین تلنگر چشمانت آن را شکستی و سیلی عظیم بر روی گونه های داغم جاری ساختی. امید اینکه هیچ وقت گلهای عشق و محبت در قلبمان پژمرده نگردد.
سرزمین دلم سالها بر اثر جفای روزگار غریب و سرد به سرزمین یخ زده تبدیل شده بود تا اینکه وجود گرما بخش تو با آن نگاه پر امید ، جوانه های سبز امید را در دلم کاشت و اینک دلم یکپارچه سبز است و این سبزی را مدیون آفتاب مهربانی توست که بر ناکجاآباد دلم تابیدی و سیراب از هر مهربانی کردی.کاش این نور مهرت هرگز به غروب ننشیند
از کجاا آغاز کنم ؟بیان عشقی که گویای یک عشق و عظمت آن باشد .قصه ی عشقی را که از دریا کهنسالتر و از اقیانوس ژرف تر و از آسمان زیباتر.
از کجاا بنویسم ؟
داستان شیرین دوستی ای را که مالامال صداقت است و اکنون به سپیدی اشک،اشکی چون شمع ،شمعی چو نور، نوری چون ماه ، ماهی چون تو است.
زیبای من کویر تشنه ام،باران من باش
مرا دیوانه می سازد نگاهش
فغان از این نگاه گاه گاهش
لب او گر چه خاموش است لیکن
سخن هاست پنهان در نگاهش
........................................
قسم خوردم ، قسم خورده می مانم
چون عشق تو گفته ام یار تو خواهم ماند
ما را هراسی نیست از بی وفایی
گر تو بی وفایی کنی من وفادار خواهم ماند
بیا و سوگند یاد کن که چون مجنون عاشق
که تا زنده ای به عشق لیلی وفادار خواهی ماند
........................................
تو را می خوانم
با بغض کال ، در پناه یک التماس بارانی تو را می خوانم.
در لابه لای دامن پر چین شب با حضور مهتاب و فلم تو را می خوانم.
تو را میخوانم تا که اگر آمدنت نزدیک است بگو تا زمین و زمان را فرش راهت کنم .
........................................
این یکی واقعآ با حاله :
غم تنها ترین تنهای دنیا
تویی زیباترین زیبای دنیا
تو مثل امید یک قناری
قراری بر دل هر بی قراری
منم یلدای بی پایان عاشق
تو بودی مرحم زخم شقایق
تویی لالایی خواب خوش آواز
بالم را مشکن در اوج پرواز
نگاهت را می پرستم ای نگارم
فدای تار مویت هر چه دارم
........................................
جدایی :
چه تلخ است رمز جدایی ، روزی که آخرین نگاه سرد و بی مهرت را به چشمان اشک آلودم دوختی و گفتی خداحافظ . از .وقتی هم که رفتی من هم سرگردان باغ آرزوهایم شدم و به تو و آخرین نگاهت می اندیشم و آرزو دارم که تو روزی بیایی .
........................................
این جمله ی زیبا رو هم داشته باشین :
عشق تنها چیزی است که با گم شدن از دست نمی رود.
........................................
من درد تو را آسان از دست ندهم
دل بر نکنم ز دوست ، تا جان ندهم
از دوست به یادگار دردی دارم
که آن درد به صد هزار درمان ندهم
........................................
این شعر رو سیاووش شمس خونده که منم چون خوشم اومد اینجا نوشتمش :
خسته و تنها ، همدم غمها
در حصار خلوت دل پیچیده فریاد من
نه ایمانی ، نه وجدانی ، جز حیله و نیرنگ
در سرزمین قحطی عشق نشسته ام دلتنگ
رنجیده از تو ریشه ی جونم
عشق و تنفر ناباورانه آمیخته با خونم 
........................................
مرا یکدم دل از خوبان جدا نیست
ولی صد حیف که در خوبان وفا نیست
به خوبان دل سپردن کار سهل است
زخوبان دل بریدن کار من نیست
........................................
یه تک بیتی ناب!!
صد بار سفرکردم و عاشق نشدم من
یک بار تو را دیدم و دیوانه شدم من
........................................
خواستم برای از دست دادنش اشک بریزم ولی افسوس تمام اشکهایم را برای به دست آوردنش از دست داده بودم 
........................................
اینم به عنوان حسن ختام که واقعآ حرف دلمه :
اگر روزی مردم بر سنگ مزارم بنویسید :
آشفته دلی خفته در این خلوت خاموش ،
او زاده ی غم بود و ز غمهای جهان گشته خاموش
........................................
سلام پوریا
با خواندن نوشته هایت زمان خوبی را سپری کردم، ممنون
منتظر نوشته های بعدی شما هستم.موفق باشید
چه لطیف است حس آغازی دوباره
و چه زیباست رسیدن دوباره به روز زیبای آغاز تنفس
وچه عجیب است روز ابتدای بودن
............
ممنون از نظرت یاس خانوم