طلسم عشق

از بهار پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت تازه شکفته ام هنوز نمی دانم.

از تابستان پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت فعلا در گرمای وجودش غرقم نمی دانم.

از پاییز پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت در هزار رنگ آن باخته ام نمی دانم.

از زمستان پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت سرد است وبی رنگ.

از مادرم پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت یعنی هر که در این خانه است.

از پدرم پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت یعنی تو.

از خواهرم پرسیدم عشق یعنی چه ؟ گفت هنوز به آن نرسیده ام.

شبی از ماه پرسیدم عشق یعنی چه ؟ شرمگین و خجل خود را در آغوش  آسمان پنهان کرد.

شبی دیگر باز از ماه پرسیدم که عشق یعنی چه ؟ ماه با چهره ای باز و خندان گفت یعنی مهتاب. 

از خود عشق پرسیدم که آخر عشق یعنی چه ؟ با تبسمی گفت یعنی مهر بی پایان به خالق هستی....

نشانی از تو ندارم اما نشانی ام را برای تو می نویسم:

 درعصرهای انتظار،به حوالی بی کسی قدم بگذار!

 خیابان غربت را پیدا کن

 و وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو!

کلبه ی غریبی ام را پیدا کن،

 کناربیدمجنون خزان زده و کنارمرداب ارزوهای رنگی ام!

 درکلبه را بازکن و به سراغ بغض خیس پنجره برو!

 حریر غمش را کنار بزن!

مرا می یابی.............

 این شعرو تقدیم می کنم به کسی که آفتاب مهدش

در آستان قلبم طلوع کرد و هرگز غروب نخواهد کرد

امشب به کوی عاشقان با دیده ام سر می زنم

امشب نشان عشق را بر قلب دلبر می زنم

امشب فدایش می شوم با اشتیاق و عاشقی

امشب به پای دلبرم با شوق پرپر می زنم

امشب به اسم دلبرم غم را ز سر وا می کنم

بر باده چشمان او صد بار ساغر می زنم

امشب به شوق روی اوتا صبح شادی می کنم

امشب غمار عشق را بر غصه کمتر می زنم

امشب شقایق می شوم صد بارعاشق می شوم

نام بلند عشق را بر سطر دفتر می زنم

امشب شفاعت می کند گویی نگاه او مرا

من با نگاهم بارها بر خانه اش در می زنم!

در این دنیا سراب محکوم است به پوچی...

پرستو محکوم به کوچ کردن... شمع محکوم به اشک ریختن...

خارها محکوم به تنهایی... روز محکوم به غروب کردن...

شب محکوم به رسیدن... قلب با همه ی پاکی

وصداقتش محکوم به دوست داشتن وچه محکومیتی شیرین تر و دلپذیر تر ازاین است؟

 اما ای کاش همه ی این محکومیتهای زیبا را می پذیرفتند. ای کاش...؟

       

اگر باران بودم ،آنقدر می باریدم تا غبار غم از دلت بردارم اگر اشک بودم ،

مثل باران بهاری به پایت می گریستم

اگر گل بودم شاخه ایی از وجودم را تقدیم وجود عزیزت میکردم

اگر عشق بودم ،‌آهنگ دوست داشتن را

برایت می نواختم

ولی افسوس که

نه بارانم ،‌نه اشک ،‌نه گل و نه عشق اما هر چه هستم

 دوستت دارم

          

دلم برای تنهایی میسوزد چرا هیچکس او را دوست ندارد

مگر او چه گناهی کرده که تنها شده

جرم تنهایی چیست که هیچکس او را نمیخواهد

 دیشب تنهایی از اتاقم گذشت دنبالش دویدم ولی او رفته بود.

تنهای تنها نیمه شب او را مرده کنار حوض خانه پیدا کردم

از گریه چشمانش قرمز بود

برایش گریستم آخر او از تنهایی مرده بود

 تنهایی مردو من تنها تر شدم....

      

تقدیم به سنگ صبور عزیز:

عشق را دوست دارم  نه در قفس

بوسه را دوست دارم نه در هوس

تو را دوست دارم تا آخرین نفس